Wordt vervolgd 2/3
Ik was 25 woonde net weer op mezelf na een relatie die me verder emotioneel niet belastte, nooit niet. Vrijdag kwam m'n moeder me halen bij de man in kwestie, de dag nadien ging ik gewoon werken, dat weekend werd er alles terug op gehaald, het wettelijk samenwonen werd ongedaan gemaakt, na twee weken bij m'n ouders woonde ik terug alleen. 'Dat was het dan. 'n Paar dagen nadien ondernam ik na een zoveelste mes in de rug van 'n familielid een zelfmoordpoging. Niks bijzonders, maar het was gewoon toen dé trigger. Ik wou, wil, weet ik veel echt dood. De enige reden waarom ik er met mijn heel directe familie over sprak was omdat ik wilden dat ze wisten dat het niet hun schuld was. "Dat" heeft bij mij nooit één oorzaak. Ik heb altijd maar een heel kleine trigger nodig om van happy joy joy naar ik wil dood te gaan. Ik struikel over grote dingen en val over details. Dus ik had toen zoiets van ik heb niet gekozen om er te zijn dus ik kies zelf wel wanneer ik...