Wordt vervolgd 2/3

Ik was 25 woonde net weer op mezelf na een relatie die me verder emotioneel niet belastte, nooit niet. Vrijdag kwam m'n moeder me halen bij de man in kwestie, de dag nadien ging ik gewoon werken, dat weekend werd er alles terug op gehaald, het wettelijk samenwonen werd ongedaan gemaakt, na twee weken bij m'n ouders woonde ik terug alleen. 'Dat was het dan. 'n Paar dagen nadien ondernam ik na een zoveelste mes in de rug van 'n familielid een zelfmoordpoging. Niks bijzonders, maar het was gewoon toen dé trigger. Ik wou, wil, weet ik veel echt dood. De enige reden waarom ik er met mijn heel directe familie over sprak was omdat ik wilden dat ze wisten dat het niet hun schuld was. "Dat" heeft bij mij nooit één oorzaak. Ik heb altijd maar een heel kleine trigger nodig om van happy joy joy naar ik wil dood te gaan. Ik struikel over grote dingen en val over details.

Dus ik had toen zoiets van ik heb niet gekozen om er te zijn dus ik kies zelf wel wanneer ik eruit stap, laten we dat vieren met een paar flessen champie en pilletjes. Ik heb toen de pech, ja sorry, gehad dat m'n vader me vond. Hij had een sleutel en kwam me helpen met een kast. 2 Nachtjes ziekenhuis en een gesprek met de psycholoog van destijds later ging ik terug werken. De emmer loopt over, even trippen en weer doorgaan, lol.

De situatie nu is niet nieuw voor me behalve dat ik geen contact met mijn directe familie heb nu.

En dat ik het nu zelf uitzoek. Het gevoel is gewoon steeds hetzelfde, de gedachte ook. 

De oorzaak is uitgebreider, waarschijnlijk ben ik daar ook pas achter sinds ik hulp zocht.

"Loving the wrong person can fuck your whole life up" en je weet dat het foute boel en toch denk je wat als het wel meant to be is. En dat dan net op het moment dat je overkop gaat, vast loopt met jezelf na een jarenlange overbelasting op het werk, als moeder zijnde, als partner,... jarenlang je hart en ziel leggen in alles en tot de conclussie komen dat je jezelf hopeloos aan het verliezen bent. Vergeten, wie je bent, wat je leuk vind, waar je blij van wordt. Ik had gewoon het gevoel dat ik er geen ene moer voor terug kreeg. Dus maakte ik 'n eind aan m'n relatie, en ging ik op mezelf wonen want ik was graag alleen en hield van rust en weer een zorg minder zonder relatie. To the core dat is het ook voor me. Maar dan.... ander keertje.

De finale van The Voice Kids is op tv, wat een heerlijke vent is die Gersie Pardoel toch!