Daily life; Komt een vrouw niet bij de dokter
Ik heb een fantastische Huisarts, en maar goed ook - want als je psychologische ondersteuning nodig hebt is dat in Belgie een enorm probleem.
Gratis erbij bovenop dien puinhoop waar je al op staat. Vind je het raar dat zoveel mensen dan nog verder wegzakken of gewoon zelfmoord plegen. Rockbottom heeft nog verdiepkes lager ze. Ik had na een gesprek met De Zelfmoordlijn gewoon zoiets van fuck you niemand begrijpt mij salu en de kost I'm out.
Weet je hoeveel moed er vaak nodig is om uberhaubt al de stap naar hulp te zetten, toen ik de stap zette was ik al lang... Jeejtje… Weet je, soms is het ook net zo goed als een griepje, ff uitzieken en doorgaan. Daarvoor heb je geen dokter nodig maar gewoon even een paar dagen bankhangen. Met een dipje heb ik dan gewoon ff psychologische bijstand nodig, ff doseren bij een deskundige, even een schop onder je kont en weer door, ipv 6 doorverwijzingen en evenveel weken of maanden verder. Misschien zeg ik daar wat verkeerd mee?
Zou psychologische bijstand toegankelijker zijn had ik misschien eerder hulp gezocht? Eerder mijn mentale shit erkend. In Belgie is dat nog zo'n taboe ook.
Ik weet in elk geval dat ik op een enkele keer na nooit hulp heb gezocht omdat ik... Ja oke misschien wel dacht, nee ik dacht dat niet dat was me zo geleerd "thuis" dat ik me aanstelde. M'n vader zei altijd dat er wel een pilletje bestond voor wat ik had. En die enkele keer dat ik dan toch eens 'n afspraak bij een psycholoog had gemaakt, na ongeveer twee jaar zowat zoveel mogelijk te werken en slapen, ik woonde nog bij m'n ouders toen. Anyway toen ik eindelijk alle moed bijeen had geschraapt, had m'n moeder er de derde keer dat ik ging genoeg van, ze nam speciaal verlof op haar werk om mijn in een volle wachtkamer te komen vertellen dat "psychologen zielenknijpers en gekken zijn die hun geld verdienen over andermans miserie". Dat gaf een hele rare kronkel in mijn hoofd, ben nooit meer terug gegaan. Ze perstte het wel uit bij iedereen "heb toch allemaal compassie met mij want ik heb toch zoveel last met Tjits". Daar ga ik ook nogwel eens 'n keertje op in.
Heb toen tot een halfjaar geleden pas hulp gezocht. Ik heb geen idee ik heb pas hulp gezocht toen ik, voor het eerst in ruim 6jaar overkop begon te gaan... heb toen ook mijn hand zwaar geblesseerd, ik heb ook vaak gehandled van "when things go wrong I pretend the past Isn't real" ik was daarvoor niet altijd even happy en had evengoed ups en downs maar nooit zo dat het me hinderde in mijn functioneren. Ik was in balans.
Anyway voor mij De Zelfmoordlijn, wat een joke was dat, ik had net zo goed mezelf meteen kunnen ophangen, dat meen ik oprecht, of m'n verhaal kunnen doen tegen een boom. Zo kwam ik eindelijk nog eens buiten en dat zou me minder opgelaten achter laten. Buiten komen dat is toch het beste advies, maar voor mij ook het moeilijkste. Ik ben graag alleen, ook als ik in balans ben. Anyway die mensen kappen na 1 uur en 40 minuten het gesprek af, ooit geprobeerd? na 1 uur en 40 minuten kan je opzouten. Wié zijn die mensen? Ik had gewoon zoiets van, ja weet ik veel, maar ik kan me absoluut niet voorstellen dat ik iemand aan de lijn had die ooit zelfmoordproblematiek heeft ervaren. Ik heb me op geen enkel moment van de in totaal ruim 8uren dat ik ermee gebeld heb begrepen gevoeld. Ik probeerde het enkele keren misschien had ik gewoon pech met de, telefoniste? Of hoe noem je zoiets. Ja ik weet het, het zijn vrijwilligers maar Belgie is net zo goed een van de landen waar het meeste anti depressiva "geconsumeerd" wordt. Zelfmoordproblematiek is niet zoiets waarmee je te koop loopt. "Ja maar je hebt toch alles" Yeah boi. Net het gevoel waarmee De Zelfmoordlijn me achter liet is de reden waarom ik altijd dacht dat ik geen probleem heb, dat ik gewoon te gevoelig voor deze wereld ben. Dat ik me aanstelde.
Gratis erbij bovenop dien puinhoop waar je al op staat. Vind je het raar dat zoveel mensen dan nog verder wegzakken of gewoon zelfmoord plegen. Rockbottom heeft nog verdiepkes lager ze. Ik had na een gesprek met De Zelfmoordlijn gewoon zoiets van fuck you niemand begrijpt mij salu en de kost I'm out.
Weet je hoeveel moed er vaak nodig is om uberhaubt al de stap naar hulp te zetten, toen ik de stap zette was ik al lang... Jeejtje… Weet je, soms is het ook net zo goed als een griepje, ff uitzieken en doorgaan. Daarvoor heb je geen dokter nodig maar gewoon even een paar dagen bankhangen. Met een dipje heb ik dan gewoon ff psychologische bijstand nodig, ff doseren bij een deskundige, even een schop onder je kont en weer door, ipv 6 doorverwijzingen en evenveel weken of maanden verder. Misschien zeg ik daar wat verkeerd mee?
Zou psychologische bijstand toegankelijker zijn had ik misschien eerder hulp gezocht? Eerder mijn mentale shit erkend. In Belgie is dat nog zo'n taboe ook.
Ik weet in elk geval dat ik op een enkele keer na nooit hulp heb gezocht omdat ik... Ja oke misschien wel dacht, nee ik dacht dat niet dat was me zo geleerd "thuis" dat ik me aanstelde. M'n vader zei altijd dat er wel een pilletje bestond voor wat ik had. En die enkele keer dat ik dan toch eens 'n afspraak bij een psycholoog had gemaakt, na ongeveer twee jaar zowat zoveel mogelijk te werken en slapen, ik woonde nog bij m'n ouders toen. Anyway toen ik eindelijk alle moed bijeen had geschraapt, had m'n moeder er de derde keer dat ik ging genoeg van, ze nam speciaal verlof op haar werk om mijn in een volle wachtkamer te komen vertellen dat "psychologen zielenknijpers en gekken zijn die hun geld verdienen over andermans miserie". Dat gaf een hele rare kronkel in mijn hoofd, ben nooit meer terug gegaan. Ze perstte het wel uit bij iedereen "heb toch allemaal compassie met mij want ik heb toch zoveel last met Tjits". Daar ga ik ook nogwel eens 'n keertje op in.
Anyway voor mij De Zelfmoordlijn, wat een joke was dat, ik had net zo goed mezelf meteen kunnen ophangen, dat meen ik oprecht, of m'n verhaal kunnen doen tegen een boom. Zo kwam ik eindelijk nog eens buiten en dat zou me minder opgelaten achter laten. Buiten komen dat is toch het beste advies, maar voor mij ook het moeilijkste. Ik ben graag alleen, ook als ik in balans ben. Anyway die mensen kappen na 1 uur en 40 minuten het gesprek af, ooit geprobeerd? na 1 uur en 40 minuten kan je opzouten. Wié zijn die mensen? Ik had gewoon zoiets van, ja weet ik veel, maar ik kan me absoluut niet voorstellen dat ik iemand aan de lijn had die ooit zelfmoordproblematiek heeft ervaren. Ik heb me op geen enkel moment van de in totaal ruim 8uren dat ik ermee gebeld heb begrepen gevoeld. Ik probeerde het enkele keren misschien had ik gewoon pech met de, telefoniste? Of hoe noem je zoiets. Ja ik weet het, het zijn vrijwilligers maar Belgie is net zo goed een van de landen waar het meeste anti depressiva "geconsumeerd" wordt. Zelfmoordproblematiek is niet zoiets waarmee je te koop loopt. "Ja maar je hebt toch alles" Yeah boi. Net het gevoel waarmee De Zelfmoordlijn me achter liet is de reden waarom ik altijd dacht dat ik geen probleem heb, dat ik gewoon te gevoelig voor deze wereld ben. Dat ik me aanstelde.
Reacties
Een reactie posten