Daily vibes; OPZC Rekem

Vandaag uitzonderlijk de kinderen gaan halen bij de naschoolse opvang 

en op de parking gewacht tot Nant er was... 

M'n gsm staat nog steeds uit... 

Ja sommige dingen zijn geen toeval - Nant had Heidi van OPZC Rekem net aan de telefoon en gaf me meteen door. Heidi is tot 16u30 daar, dus no way dat 't toeval was. Er was een plek vrijgekomen en ik kon maandag opstarten... Ik zei gelijk dat ik zondag op vakantie vertrok voor maximum 4 dagen en dat ik pas ten vroegste donderdag of vrijdag kon opstarten... Enja dat ik het sowieso moét bespreken met me werkgever... Ja goh het overviel me énorm. Ja goed veel tijd om na te denken had ik niet en ik zei dat ik haar ten laatste volgende vrijdag zou terug bellen.

Nog snel samen gegeten met Nant en de kinderen en richting m'n werk vertrokken, ja met lood in de schoenen, ik heb inmiddels een andere leidinggevende en besloot opweg naar m'n werk al dat ik open kaart ging spelen. Nou die was niet op kantoor als ik toe kwam, maar Kyan zou hem bellen, en toen ik het me beste vriendin vertelde ja traantjes eh... Ja dat hebben stiekem wel wat collega's mee gehad. 

Intussen was de pauze gedaan en zei ik in't kort tegen Lena waarom ik in ziektewet was.

We hadden geen tijd om er verder op in te gaan. 

Voor mij was het ja ik weet dat ik die opname nodig heb en oké het klinkt misschien nu zo niet 

maar voor mij was het van die opname mag niet ten kostte van me werk gaan want dan doe ik het niet. Gewoon klaar. Dus dat. Gesprek verliep goed. 

Maar dan...…. We waren al om 21u00 afgewerkt, morgen Koningsdag in Nederland en er vinden ookwel wat veranderingetjes plaats waardoor we ook aankomende week vrij zijn. En ja opweg naar me auto kreeg ik in me hoofd van ik weet niet of ik me werk wel 27weken kan missen... Vechten tegen de tranen... Ik ging nog een uurtje naar m'n appartement voor ik naar Nant ging...

Ik voelde me bang, ja heb ook zo'n vervelende dementerende ouwe in dezelfde blok wonen die maar op en neer naar zijn auto aan het lopen was, via de trapgang, via de lift... 

Hij had me al eens onzettend hard laten verschrikken toen ik hem om 06u30 's morgens in de lift tegenkwam. Ja ik durfde bijna al niet naar Nant vertrekken gewoon jeejtje.

Er zijn tenminste twee collega's aan me beste vriendin komen vragen wat er was met me, eentje die enkel Duits spreekt en het me dus niet op de man af kan vragen. En dan Kyan die me iets nauwer aan het hart ligt... Ja ik zou het hem ookwel verteld hebben moest hij het gevraagd hebben... Ja niet alles natuurlijk, hij is een stuk jonger dan me. Maar ik heb heel veel respect voor die gast.

Ik weet dat het raar kan overkomen - als ik m'n werk door die opname in Rekem kwijt raak dan ga ik gewoon niet in opname. Gewoon klaar.

Bij mij gaat het er om - ik gun het me ouders niet, om nog eens te winnen van me. Ik gun ze het niet dat ik m'n werk door hen kwijt geraak. Want dan hebben ze weer gewonnen van me.

Ik werk met auto's, ja het is seriewerk maar boeie voor mij is het een top job. Me ouders hebben me vroeger alles ontnomen wat mij mij maakte. Alles wat ik wilde, wat me gelukkig maakte was fout. 

Ik wilde automechanieker worden. Ik mocht niet. 

En het feit dat ik nu, in de ogen van me ouders iets doe wat ik van hen niet mocht, dat ja... 

Al van de eerste dag dat ik er werk, kon ik geen gesprek met ze voeren zonder dat ze toch ff heel denigrerend moesten zeggen van hoe slecht m'n werk toch wel niet was.

Dus ja nee, ze hebben me al genoeg stuk gemaakt voor me, niet ook nog dit eens.