OPZC Dag 20

Ik was aan de late kant vanochtend,

de meesten waren al vertrokken naar de Ergotherapie, maar ik besloot te wachten op eentje die d'r nog niet was. Intussen kreeg ik een papiertje voor een afspraak morgen om 09u00 met iemand van volgens mij de therapiegroep waar ik op de wachtlijst sta. Heb eigenlijk niet zoveel zin om naar een andere afdeling te gaan.

Uiteindelijk liepen we met vier naar de sessie. 

Ik zou verder doen aan m'n string art, maar toen ik een ander bezig zag met krantensnippers op 'n ballon te plakken besloot ik dat te doen... Wordt het een kip, een luchtballon, of nog wat anders geen idee.

Tussendoor vulde ik nog even m'n weekevaluatie-en-plannen-voor-het-weekend blad in

dat in de namiddag werd besproken.

Groepstherapie met (m)'n Psychologe... Dan is iedereen vrij voluit te praten over wat hen bezighoud.

Daar is me niets in het bijzonder van bijgebleven.

Heb me enkel negatief uitgelaten over de PAAZ in Genk.

Ik voelde me daar echt niet geholpen bij m'n tweede opname,

het is een crisisopvang dus eigenlijk ergens wel te verwachten.

Als ik daar zou zeggen ik zet m'n pyrografie toestel niet aan omdat ik schrik heb dat ik de neiging ga hebben mezelf ermee te verwonden omdat het krassen op m'n armen en benen nietmeer "helpt" dan kijken ze je aan of je gek bent. De mensen met verslavingsproblematiek. 

Week(end) bespreking verliep heel positief voor me,

ze werd gegeven door een therapeute die bij iedereen heel goed ligt.

Ik heb met d'r afgesproken dat ik gewoon ga sporten als ik een dipje voel

én dat ik aankomend weekend tenminste 20minuten ga doorbrengen op mijn appartement;

En daar ook mijn administratie doe.

Ik kreeg er ook goede feedback van anderen uit mijn therapiegroep.

Uiteindelijk zijn we wel een stel badass dames en heren, als je hoort wat ons bij OPZC gebracht heeft, wij kunnen tegen een stootje. En we begrijpen elkaar, weet je hoe bevrijdend dat is, gewoon voluit kunnen praten en mensen zeggen van awel ja ik begrijp dat, ik herken dat. 

Na de sessies ben ik met een paar van de meiden nog een koffie nuja warme choco gaan drinken

en dan zit ik daar met drie prachtige ladies inside out te ventileren, maar ook evengoed kunnen lachen. Maar vooral met een immens respect naar elkaar toe. We leren en doseren met elkaar.

Mensen van mijn therapiegroep weten dingen die je voor onmogelijk houd.

Ik ben 32jaar en praat nu voor het eerst echt.

Doordat er zoveel (h)erkenning is durf je praten over die donkere stoffige hoekjes in je ziel.

Je voelt je nietmeer alleen, in mijn hoofd en gedachten was ik altijd alleen.