Daily vibes; Zondag

Live setje van Linkin Park erbij & whoppa.

Gisteren goed zenuwachtig geweest & vandaag is niet anders; hormonaal?

Heb afgelopen nacht niet geslapen, dacht nog om wat tv te gaan zien, beneden te gaan slapen, kamille theetje erbij, naar m'n appartement te vertrekken, Nant om slaapmedicatie te vragen,... Uiteindelijk heb ik gewoon gewacht tot Nant opstond om zelf op te staan. Geen idee waar het allemaal vandaan komt... Ja ik was best zenuwachtig voor de komst van m'n baas, maar dat was ook gelijk weer weg toen we aan het bijbabbelen waren, hij is een van de weinigen die m'n verhaal kent. We werken aan een pittig tempo en zijn doorgaans blij als er 'n minuutje geen auto's komen. M'n baas merkte de laatste tijd op dat ik het ook onder die stille momentjes niet gewoon ff rustiger deed. Ik mis m'n collega's, we hebben een mooi team. Misschien had ik wat m'n werk betreft gewoon door moeten doen zoals ik bezig was. En zeker niet op ziektewet gegaan zijn? M'n werk is 'n houvast voor me. 

M'n werk heeft me door veel shit gesleurd hoe vaak ik daar heb zitten huilen achter m'n auto's, deuren, kofferkleppen, terwijl ik ze aan het monteren was... En dat hielp; Nomatter how I felt I always showed up.

Nu tegen de avond vecht ik tegen m'n gedachtengang die steeds naar "The Joker" lijkt te gaan,
ik ben vandaag ook niet naar mijn appartement gegaan hoewel ik daar met opzet m'n agenda en werkmap van OPZC heb laten liggen. Ik durf niet. Heb zonet er mijn pyrografie materiaal erbij genomen en terug aan de kant gelegd.

Nant was vandaag aangenaam gezelschap, wat 'n mooie man is het nog steeds.
Nant is groot, normaal gebouwd, een volle baard, kort bruin haar, ronde grijs bruine ogen, een mooi gebit, opvallende wenkbrauwen en soms een bril. Het is niet mijn man, maar op een dag wordt iemand zooooo verliefd op hem. 

Ik zie er tegenop om morgen naar OPZC te gaan. De therapiegroep is veel te groot geworden.
Ik kan er nog steeds niet eens tegen als m'n eigen kinderen te druk zijn, laat staan als je met een veel te grote groep mensen in een veel te kleine ruimte op elkaar geprakt zit.

Ik heb het gevoel dat m'n verhaal op zijn einde loopt bij OPZC.

M'n baas stelde ook voor om misschien een gesprek met m'n ouders aan te gaan...
Dat hebben ze me bij OPZC ookal gezegd, maar voor hun is er nooit niks gebeurd en zag ik het allemaal verkeerd, of is d'r wel een pilletje voor wat ik heb, en stel ik me aan.

Ik ben nooit goed genoeg geweest voor hen. En als ik hun moet geloven was ik wel goed genoeg maar begreep ik het verkeerd en weet ik wat allemaal. Maar dat is hoe ik me door hen voel(de). I'll never be good enough. Rode draad doorheen m'n hele leven.
WAAROM MIJN KINDEREN DAN WEL. Ze willen mij niet maar vinden wel dat ze recht hebben op mijn kinderen. Wtf. Ik kan daar niet bij.

Ik ben fucking 32jaar en moet nu nog kernvaardigheden leren.
Dat is gewoon de fucking basis.