Daily vibes; Als een deel van je kindertijd beslist op te houden met bestaan

Alleen op de wereld van Hector Malot. Het was een rommelmarktvondst van m'n favorite teacher of all time, hij las eruit voor gedurende het schooljaar. Het hele verhaal zit nog precies in mijn hoofd zoals hij het vertelde, bijna 25jaar geleden.

Herken je dat gevoel, dat je denkt dat je een eeuwigheid de tijd hebt met iemand, maar dat dat eigenlijk niet zo is? You think you have forever but you don't.

Morgen, 2jaar geleden stapte je uit het leven.

Alleen op de wereld dat was zo'n beetje de rode draad doorheen je leven.

Je ouders, gescheiden, zaten liever op café dan voor je te zorgen...

Daardoor bracht je tot een jaar of 12 veel tijd bij "mijn thuis" door, m'n ouders spraken er lang over om je te adopteren. We waren twee handen op een buik. Je gaf kleur aan een groot deel van m'n kindertijd. We maakten plannen voor later als we groot waren ging je een cabrio kopen en gingen we samen naar Euro Disney... Wat een heerlijk kind was je, m'n ouders waren dol op je. Iedereen was dol op je, what was not to love about you… Een klein mollig jongetje, bijdehand, met waanzinnig mooie grote ogen en dikke blonde krullen, je was om op te eten. 

Je glimlach doorheen de jaren vergeet ik nooit.

De weg naar volwassenheid or whatever that means was voor ons beiden... moeilijk. Zochten elk op onze eigen manier limieten op, gaan rennen naar en van problemen was een beetje onze gelijke daarin. Onze band verwaterde, maar ik maakte me geen zorgen... Ik dacht echt dat we dezelfde ziel hadden. However er werd steeds meer misbruik van je goedheid gemaakt. Je raakte je weg kwijt. Denk ook dat het een onbewuste schreeuw naar aandacht van je ouders was. Je vond je draai in het leven maar moeilijk, ook toen je volwassen werd... Ik heb niet graag gezegd dat je een crimineel was want ik ben je altijd een topkerel blijven vinden omdat ik het kind achter je daden kende.

 Hadden je ouders gewoon een keer oprecht aandacht aan je besteed, was dan alles anders? Ja toch?! 

Morgen is het twee jaar geleden dat je uit het leven bent gestapt... 

Ik mag niet in je plaats spreken, maar hoe alleen op de wereld, hoe eenzaam, hoe in de steek gelaten voelde je je... Ik was er echt van overtuigd dat je dwars door alles heen wist "that I would Always have your back".

In je volwassen jaren, zat je bijna altijd opgesloten... Tja... Weet je, ik vond een gevangenis gewoon geen plek om je op te zoeken. Maar ik ging het toch doen, zodra mijn werkgever de deuren sloot voor de feestdagen. En ik dacht dat je op een andere plek opgesloten zat dan waar je uit het leven bent gestapt, en... Jeejtje the fuck man, ik moest in de weken voor je overlijden maar steeds op een onverklaarbare manier in de stad zijn waar je een eind aan je leven maakte ookal wist ik helemaal niet dat je daar zat. Ik... The fuck gast, ik ging je voorstellen aan m'n kinderen, je terug zin doen krijgen in het leven. Ik dacht echt dat na alles gewoon onze kinderen samen zouden opgroeien. Ik dacht écht dat je wist that I would always have your back. We zouden samen naar Disney gaan, je had het beloofd, godverdomme je had het beloofd!! 

Weet je, ik ben gewoon zo boos en verdrietig over hoe alles gelopen is. Ben je kwaad op me? Ik heb gewoon het gevoel, dat je vind dat ik je in de steek heb gelaten en dat je dacht dat ik de laatste was die je zou opgeven. 

Zoals m'n moeder het zo mooi verwoordde "je was veel te goed maar in een verkeerde wereld."