OPZC Dag 13

Vandaag was een rustige dag op mijn afdeling, ook wat therapiesessies betreft.

Ik heb vandaag vragenlijsten die zowel ik als Nant moesten invullen afgegeven aan m'n Psychologe, benieuwd wat daar uit voortkomt.

Tussendoor dan maar een koffietje gaan drinken in het cafetaria... In m'n hoofd is het alweer een paar dagen goed fout. Het is erg fijn om zonder grenzen open en eerlijk te kunnen praten daarover zonder dat er iemand geshockeerd is. We hebben zeker ook luchtige babbels en lachen heel wat af. Maar we hoeven ons niet te verantwoorden, we begrijpen elkaar gewoon en dat is prachtig. In elk van de mensen op mijn afdeling kom ik stukjes van mezelf tegen. Elkaar soms nog niet eens bij naam kennen en toch babbels beyond life delen. 

Zelfmoord komt bij mij in van alle gedaanten... Vandaag had ik het er met iemand van mijn afdeling over, dat ik een manier zocht om m'n kinderen achter te laten zonder schuldgevoel. Een vriendin van haar vond haar vader met haar vriend, opgehangen op de schommel in de tuin. Zij zelf beloofde het nooit te doen maar enige tijd later vonden haar vriend en hun kinderen haar op diezelfde plek. De kinderen begrepen niet waarom ze niet bleef leven voor hen, waren ze niet goed genoeg? Haar zoon reist inmiddels de wereld rond en beloofde op een dag die hij gekozen had ook uit het leven te stappen, zijn zus laat hem geen seconde met rust. 

Ik haal daar veel uit, maar ook de foute dingen, iémand gaat je vinden, en dat gaat hoe dan ook geen fraaie ontdekking zijn. Wat als je ervoor zorgt dat ze je niet vinden? Dat je kinderen denken dat je verdwenen bent... Is dat niet beter dan ze een leven lang met vragen en schuldgevoelens achter te laten? Is niet weten waar je moeder is niet beter dan te weten dat ze zelfmoord heeft gepleegd? Mijn kinderen gaan altijd veruit het beste zijn wat mij ooit is overkomen. 

Nu praat ik zo maar over een uurtje kan ik weer full of love voor het leven zijn.

Ik probeer Nant al de hele avond te zeggen dat het écht niet gaat met me, maar ik zwijg. 

Zo maar eens gaan slapen denk ik.