OPZC Dag 12

Na twee dagen vrij was ik vanochtend toch weer erg blij dat ik naar OPZC kon.

Vandaag maar een drietal uurtjes therapie gehad, tijdens Ergotherapie merkte ik dat ik erg cynische, voor buitenstaanders shockerende grappen maakte over m'n zelfmoordproblematiek. Daarna, een groepsgesprek met de psychologe gehad. Naam van de therapie ontgaat me even. En waarover het ging ook. Na de middag week(end) bespreking... voor het weekend had ik nog geen idee wat te doen, en als je kon kiezen wat vroeg een therapeut, dan zou ik met m'n twee schattemannekes naar de Efteling gaan, of gewoon gezellig bij me thuis, knutselen, of een film kijken met een warme choco erbij antwoordde ik... 

M'n gedachtengang gaat de afgelopen dagen stijl bergafwaarts, foute gedachten = The Joker & dan m'n zus die de 31ste verjaard, 1januari zou ik ook langs Opa, m'n nonkel, mama, papa, zus, d'r vriend en neefje gaan... Met m'n kinderen en een heleboel cadeautjes. Dit jaar... Ik weet het niet. Dacht er al aan om een verjaardagscadeau voor m'n zus op te sturen en een kaartje naar m'n Opa met een korte samenvatting waarom ik er niet ben die eerste januari. Maarja waarom zou ik er niet zijn? Wat zou ik hem zeggen? In elk geval niet wat er in de volgende zinnen getypt wordt. Het is me de ruzie met Nant niet waard. En eigenlijk, na alles wat er tussen mij en m'n ouders gebeurd is, het is gewoon logisch dat het stopt voor me. Het is maar normaal dat ik met hen breek. Ja ze hebben veel voor me gedaan, maar nog veel meer voor en in me kapot gemaakt. Volgens mijn ouders was het allemaal niet zo bedoeld, zal ik het wel verdient hebben en til ik er te zwaar aan en ben ik te gevoelig en zie ik het verkeerd en bestaat er een pilleke voor wat ik heb. Wat heb ik dan volgens hen? 

Het draait hen ook enkel maar puur en alleen om MIJN/ONZE kinderen. Ik wordt heel erg kwaad van het feit dat ze denken dat ze nog recht hebben op hen. Waar halen ze the fuck het lef vandaan?

Wat willen ze van mijn mannekes? Ja ik ben thuis niks matrealistisch niks tekort gekomen, integendeel, rotverwend was ik. Maar god damn ik betaal er nog elke dag dubbel en dwars de prijs voor. 

Tja en dan dat rotbeest zelfmoord dat weer komt kijken... 

Voor m'n kinderen blijf ik overeind, maar hoelang lukt me dat nog?

Een van de zoontjes vroeg of alles goed was, dan breekt m'n hart...

Op dit moment weet ik gewoon niks niet.