Daily life; 07.12.2018

De hele week is al heftig, geen idee of het heftiger is, of gewoon zo voelt omdat het al zolang duurt...

M'n gsm staat nog steeds uit en ik wordt gigantisch zenuwachtig bij het idee dat die aan moet.

Heb vaak zoiets van gewoon doorzetten, sluit je 'n paar dagen op in je appartement en zweet het uit, gewoon erdoor, the fears we don't face become our limits. 

Afgelopen maandag was het 6jaar geleden dat ik te horen kreeg dat ik zwanger was van twee kindjes tegelijk, mooiste dag uit m'n leven. They're magic. Ik wilde nooit kinderen, tenzij tweelingjongens... M'n ouders hadden liever geen kinderen of zoontjes gehad, misschien daarom. En dan die verschrikkelijk verziekte wereld waarin ze moeten opgroeien... Als ik jonge stelletjes zie denk ik vaak jullie hebben nog geen idee wat voor ellende je nog voor je krijgt. 

Eergisteren was een pittige nacht, eigenlijk zijn alle nachten pittig, je kijkt er door de dag zo naar uit om te gaan slapen en als het dan zover is... Nachtmerries, onophoudelijk. Gisteren is Nant naar de Huisdokter geweest omdat die medicatie op was, ik neem sinds gisteren 30mg Sipralexa per dag ipv 20mg. Ik ben nog steeds kapot van de zenuwen. Merk wel op dat ik mijn focus verlies door de verhoogde dosis.

Gisteren was het Sinterklaas voor de jongens, ikzelf had vanalles voorzien maar uiteindelijk is de goedheilig man enkel bij Nant langsgekomen omdat ik al een tijd hier slaap en het zo logischer leek voor de kinderen. Achja, dat scheelt weer Kerststress voor me, een van de kinderen vraagt al weken wanneer we de kerstboom gaan zetten, vorig jaar stond hij meermaals per nacht op om de cadeautjes te tellen "of ze er nog allemaal waren".